کتاب های چهارگانه حدیثی شیعه احادیث مشترک و مشابهی دارند که در آن ها گاه اختلافات متنی دیده می شود. مقایسه احادیث مشابه، این اختلافات را در حالت های مزید، تصحیف و تحریف، نقل به معنا و مقلوب می گنجاند. عواملی مانند «تقطیع»، «ادراج یا اضافات راوی» و «تصرف عمدی» معمولا باعث اختلاف در نقل احادیث مشابه هستند. این اختلاف ها سهوا یا عمدا ممکن است بر معنای حدیث تاثیر گذار باشد و حکم معصومR را تغییر دهد و یا مانند اکثر مواردی که حدیث، روایت مقلوب است، تغییر زیادی در معنا ایجاد نکند. روایت مدرجی که راوی در آن توضیحاتی را بیفزاید، سبب مزید کلمه یا عبارت در احادیث مشابه می شود. حدیث مزیدی که با اضافه شدن چند جمله شکل بگیرد، بر اثر تقطیع به وجود آمده است. از میان مولفان کتب اربعه، بیش از همه شیخ طوسی روایات کافی را تقطیع می کند. نقل به معنا در سطح کلمات مترادف، هم خانواده یا انتقال به مفهوم اخص، رایج ترین نوع نقل به معناست. نقل به معنا در سطح جملات نیز شیوه متداول شیخ صدوق در میان احادیث مشابه است؛ زیرا شیخ صدوق با انداختن سند و نیز خلاصه کردن متن، معمولا تنها حکم معصوم را بیان می کند.

این مقاله درباره فرازی از یکی از زیارات پیامبر است که با مراجعه به دیگر زیارت ها و احادیث معنای آن روشن می شود.نویسنده، در این مقاله بر آن است تا روشن سازد که گاهی برای روشن ساختن معنای درست زیارت باید به سرچشمه  آنها ـ که قرآن و برخی از احادیث شیعه است ـ مراجعه کرد.

در جوامع روایی اهل تسنن و شیعه، روایات فراوانی درباره ی دجّال وجود دارد. با این حال پاره ای از روایات به ویژه روایات سنی، به جوامع روایی شیعه راه یافته است. این مقاله با روش گردآوری کتابخانه ای و با مراجعه به منابع شیعه و اهل تسنن و با شیوه ی توصیفی تحلیلی(تحلیل محتوایی) برای اولین گام در تبارشناسی روایات مربوط به دجّال، به بازشناسی روایات شیعی و سنی در جوامع روایی فریقین در موضوعات وقایع زمان خروج دجّال، مکان خروج دجّال، زمان خروج دجّال، مکان های ایمن از فتنه ی دجّال و محل کشته شدن پرداخته و به این نتیجه دست یافته است که درخصوص موضوع فتنه ی دجّال و ریزعنوان های آن، از میان روایات فراوان موجود در جوامع روایی شیعه، فقط تعداد چهارده روایت، روایت شیعی به شمار می آید و بقیه روایات عامی هستند. نیز تعداد روایات جوامع روایی اهل سنّت بیشتر از روایات جوامع روایی شیعه است.

فناوری های ارتباطی و شبکه های ارتباطی فرهنگ مدرن در جهان گسترش یافته. و این فرآیند جهانی شدن یکسان سازی فرهنگ جهانی را دنبال می کند اما با این حال، امکان خلق تمایزات گوناگون را با خود فراهم آورده است . از طرفی اثرات این فرآیند در چند دهه اخیر تحولات کمی و کیفی عمیقی در ابعاد مختلف زندگی اجتماعی به همراه داشته است و از طرف دیگر توانسته است با اشکال جدید تولید و انتقال رسانه های جمعی، تغییرات فرهنگی عمده ای را در سطح جهان ایجاد کند که یکی از این تغییرات، تغییر در سبک زندگی و مدیریت بدن افراد است.این پژوهش به روش توصیفی و پیمایشی انجام شده است. در این مطالعه مهمترین شاخص هایی که جهانی شدن از طریق رسانه ها و تکنولوژی های ارتباطی بر مدیریت بدن مخاطبان خود اثر می گذارد مشخص شدند. جامعه آماری کلیه دانشجویان دانشکده علوم انسانی دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران و نمونه آماری 275 نفر هستند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه محقق ساخته بوده که بعد از برآورد اعتبارو پایایی در بین پاسخگویان توزیع گردید.نتایج آزمون فرضیات بیانگر این است که بین جهانی شدن رسانه ها و تکنولوژی های ارتباطی از طریق القای فرهنگ فرستنده(فرهنگ پذیر کردن مخاطب)، ترویج فرهنگ مصرف گرایی، تنوع و نوگرایی، جهانی شدن فرهنگ عامه غرب، ترویج فردگرایی و خودآموزی، از هم آموزی و به هم آموزی و دادن بازخوردهای متقابل با مدیریت بدن رابطه معنادار و مستقیمی وجود دارد. و تنها فرضیه ای که رد شد رابطه انگاره سازی و مدیریت بدن بود.

از نکاتی که این مقاله نمایان می سازد: 1. هر گزاره تفسیری نیاز به حجت قطعی و یا حجتی معتبر و مبتنی بر دلیلی قطعی دارد، 2. احادیث وجدانی (مفید علم یا اطمینان) و احادیث معتبر عقلایی (مفید وثوق نوعی) هم در حیثیت تعبدی و عملی، و هم در حیثیت واقعی و تفسیری آیات، حجت اند، 3. طیف احادیث غیر مورد وثوق، ولی مشمول توسعه تعبدی سیره عقلا در حجیت خبر، تنها در حیثیت تعبدی و عملی آیات حجت اند، 4. با وجود نیاز هر دو طیف اخبار (عقلایی و مشمول توسعه تعبدی) به تامین اعتبار از سوی شرع، راز این تفصیل در دامنه حجیت آنها، در سه نقطه نهفته است: الف) تعریف تفسیر و ماهیت واقعی آن، ب) وجود مسمای کشف و انکشاف واقعی در خبرهای معتبر عقلایی، ج) نبود چنین میزانی از انکشاف و دلالت در احادیث توسعه تعبدی، 6. در حجیت احادیث عقلایی، تفصیل بین گزاره های علمی و عملی، روا نیست، لیکن پیدایش وثوق به صدور و یا تحقق شرط حجیت ظهور در گزاره های مختلف، عملا تابع میزان اهمیت و خطیر بودن آنهاست، 7. بررسی فواید احادیث تفسیری نامعتبر، 8. حالات تعارض احادیث تفسیری با کتاب و سنت و قواعد حل تعارض، و ...

امروزه تنها راه دسترسی به سنت، روایات هستند. اما موانع متعددی پیمودن این راه را دشوار ساخته اند. یکی از این موانع، احادیث جعلی هستند. بخشی از این احادیث در راستای فضیلت تراشی برای عده ای ساخته شده اند. چنین احادیثی سبب می شوند عده ای که شایسته پیروی نیستند، پیروی شوند و در مقابل، آنان که شایسته این امرند، کنار زده شده و نادیده گرفته شوند. از این رو نقد این احادیث و نشان دادن سره آن ها از ناسره از اهمیت بالایی برخوردار است. هرچند دانشمندان مسلمان بسیاری از این احادیث را مورد نقد و بررسی قرار داده اند، اما هیچ کدام تاکنون یک الگوی عملی برای نقد این احادیث ارائه نکرده اند. از این رو بر آن شدیم در این نوشتار با روش توصیفی ـ تحلیلی عملکرد علامه امینی در نقد درونی فضائل ادعا شده برای ابوبکر را مورد تجزیه وتحلیل قرار دهیم تا مبانی و روش های نقد این دسته از اخبار، شناسایی، استخراج و طبقه بندی شود؛ علامه در نقد این روایات از معیارهای مختلفی به ویژه نقد درونی استفاده نموده و نشان داده فضائل ادعاشده یا اصلا فضیلت نیستند و یا اگر هستند، به خاطر مشکلات متعددی همچون مخالفت با قرآن، عقل، علم قطعی، شریعت اسلامی، وجدان آدمی، تجربه و ... قابل اثبات نمی باشند.

در این مقاله اهمیت نگارش حدیث از نظر اسلام مورد بررسی قرار می گیرد و روایاتی از پیامبر (ص) و ائمه (ع) در تشویق اصحاب خود به نوشتن نقل می گردد. آن گاه شیوه عملی شیعیان در عصر معصومین (ع) در مورد نوشتن احادیث مطرح و بیان می شود که روایات در همان عصر توسط شیعیان ثبت و ضبط گردیده است.

زبان به عنوان یک پدیده اجتماعی همواره پلی میان زندگی بشر و اندیشه های او بوده است. پیامبراکرم (ص) نیز با فصاحت و بلاغت خویش توانستند چنان از این عنصر فعال و پویا برای انتقال سخنان و اندیشه های خود استفاده کنند که زبان شناسان قدیم و معاصر عربی به توفیقی و توقیفی بودن زبان ایشان اذعان نموده اند. از این روست که نص حدیث شریف یکی از منابع مهم زبان شناسان و نحویان در استشهاد به جنبه های لغوی و زبانی و نیز در پژوهش های آوایی زبان عربی است. زبان حدیث نتوانست به گویش های عامیانه خاتمه دهد به همین جهت زبان عربی از همان قدیم دو بیانه بوده است.با واکاوی در احادیث نبوی در می یابیم که دوگانکی زبان در این احادیث در سطوح مختلف نحوی، صرفی، صوتی و آوایی و استعمال الفاظ غریب و ناآشنا قابل بررسی است. پیامبراکرم (ص) هیچ تعصبی نسبت به زبان و لهجه خاصی نداشتند. گاهی به لهجه خطاب لب به سخن می گشودند و از تمامی ظرفیت های صوتی وآوایی آن لهجه که به رسایی و روانی سخن کمک می کرد بهره می گرفتند. نمی توان از دوگانگی زبان در احادیث نبوی به عنوان عامل ضعف و سستی زبان یاد کرد؛ چرا که همراه با حفظ قوانین تطور زبان، در تغییر وتحول واژگان به یکدیگر اصل «مشابهت» رعایت گردیده است.